21 Σεπτεμβρίου 2012

Δείπνο για δύο - Άννα Ζιώγα



«Οι γειτονικές πολυκατοικίες είχαν αποφασίσει να μου αφήσουν για ουρανό ένα μικρό αιθέριο κομμάτι, που περιτριγύριζαν σαν να το είχαν βάλει στο μάτι. Σήμερα, αυτό το κομμάτι ήταν μόνο γκρι και καθόλου μπλε. Εισέβαλλε από τις χαραμάδες  των παραθυρόφυλλων στις χαραμάδες των ματιών μου τόσο  αποφασιστικά, που μπορούσα μόνο να ξυπνήσω.
 Τέσσερα χρόνια άντεξα μόνος στο Ηράκλειο, στον πέμπτο, πιάστηκα απ’ τα μαλλιά μιας απόσπασης για Αθήνα.
Η βροχή ξεκίνησε λίγο πριν αρχίσω να καταδύομαι στο μετρό και τότε σε θυμήθηκα. Λέω  θυμήθηκα, για να μην σου πω πως δεν σε ξέχασα ποτέ. Άραγε είσαι ακόμα εδώ; Αν έβγαινα πιο νωρίς, θα σε έβλεπα να τριγυρνάς ανέμελη στην Σόλωνος;  ‘Η μήπως λίγο αργότερα;
Σου μιλάω πάντα σαν να είσαι εδώ, δεν χρειάζεται όμως να τα ξέρεις όλα. Αυτό, για τον κόσμο είναι αξιοπρέπεια. Για μένα αξιοπρέπεια είναι η αποδοχή και ο σεβασμός των συναισθημάτων μου. Τα βρήκαμε  κάπου στη μέση.
Καθώς οι πρώτες σταγόνες άρχισαν να αποτυπώνονται από το μέτωπο στο λαιμό μου, θυμήθηκα το τελευταίο βράδυ που σε είδα. Η βροχή έπεφτε  στο πρόσωπό σου, έκανε πλεξούδες με τα δάκρυα σου και προσπαθώντας να καταλάβω τι ήταν στο πρόσωπό σου βροχή και τι δάκρυα, οι λέξεις έπεφταν πάνω μου, ασύγκριτα πιο βαριές από ό,τι νόμιζα πως μπορούσα να αντέξω.
 “Φεύγω… αύριο… για Αθήνα… δεν θα ξαναγυρίσω… μακάρι να μπορούσα να σου εξηγήσω… Πώς εξηγείται το αδιανόητο;;; Φεύγω αύριο για Αθήνα. Δεν θα ξαναγυρίσω.”  
Και έμεινα μόνος. Χωρίς εξηγήσεις. Μόνο βροχή.
Μα οι συζητήσεις μας πάντα με παρέσυραν και δεν αξιολογούσα ούτε το χρόνο ούτε τις αποστάσεις. Τώρα κινδυνεύω να μην αξιολογήσω και την παράκληση του Γιώργου να μην καθυστερήσω στο δείπνο που τρέχω για να μην καθυστερήσω. Έλα, για σένα θα του μιλήσω πάλι και ύστερα που θα σε φέρω στο μυαλό μου θα σ' τα πω όπως πάντα  όλα».



«Πέντε χρόνια μετά που σε άφησα μόνο, μόνο, σε μια βροχή που μπορούσε να συγκριθεί μοναδικά με ό,τι ανέβλυζε από μέσα μου, δεν μου κάνει εντύπωση που σε θυμάμαι ακόμη. Η εντύπωση κρατά λίγο, ύστερα γίνεται γνώση. Κατάφερα να συμφιλιωθώ και με τις τύψεις. Κάνει ο καθένας την δουλειά του και συνυπάρχουμε ˙ αυτές με βασανίζουν και εγώ βασανίζομαι. Οι γιατροί μου είχαν πει πως στην Αθήνα υπήρχαν τα μέσα για να παλέψω όσο γινόταν, αυτό που συνέβαινε. Καλύτερα σκέφτηκα. Προτίμησα να εξοριστώ με τις ευλογίες τους. Έτσι θα σε άφηνα εντελώς έξω από όλο αυτό. Ύστερα, όταν συνέβη το ανέλπιστο, πώς να σε βρω και τι να σου πω; Το μόνο δικαίωμα που δεν είχα εγκαταλείψει, ήταν να σε σκέφτομαι. Αυτό καμία ανοησία ή αυτοθυσία δεν μπορούσε να μου το στερήσει.
Δεν είναι που απόψε θα συναντήσω τον Γιώργο, είναι  που δεν σε ξεχνώ ποτέ. Θυμάσαι; Ήταν μέρος της οικογένειας, που δεν κάναμε τελικά ποτέ. Η Αγία Τριάδα που έσπασα τότε, μαζί με μας. Τον όρκισα, να μην σου μιλήσει  ποτέ ξανά για μένα και  όλα όσα συνέβαιναν. Για σένα μιλάμε πάντα. Το ίδιο θα κάνουμε και σήμερα, οι προσκλήσεις σε δείπνο είναι απλώς η αφορμή. Το ξέρουμε καλά και οι δυο, σαν τους ανομολόγητους κανόνες ενός παιχνιδιού, που λόγοι που δεν χρειάζεται να εξηγηθούν, εξηγούν.
Προχωρώντας σ΄ ένα ακόμη από αυτά τα δείπνα βλέπω τα φώτα αναμμένα, διασχίζοντας τον κήπο  ακούω τη μουσική. Βλέπω στην μισάνοιχτη πόρτα, ένα σημείωμα, “Πέρασε, δεν θα καθυστερήσω, Γιώργος”. Το τραπέζι στρωμένο για δύο, το κρασί σερβιρισμένο.
-Αυτή την φορά Γιώργο, ξεπέρασες τον εαυτό σου.
Πλησιάζουν βήματα…  δεν καθυστέρησες καθόλου τελικά!». 





Η Άννα Ζιώγα μεγάλωσε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας  και σπούδασε στο Ηράκλειο Κρήτης. Επί του παρόντος ζει, μεταξύ Ηρακλείου και Αθήνας. Ο  τόπος δεν διευκρινίζεται σαφώς. Διευκρινίζεται ωστόσο, πως εργάζεται στην Αθήνα, γράφοντας για ταξίδια και προορισμούς. Κείμενά της, δημοσιεύονται σε  περιοδικά λογοτεχνικά και πόλης όπως είναι το Vakxikon και το View. Προτείνει σταθερά όνειρα γλυκά και μεγάλα!








Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας για το κείμενο!