9 Οκτωβρίου 2013

Ένα απόγευμα, κάποτε - Ασπασία Βόβολα

Εικόνα πρώτη
Θυμάμαι
με είχε αρπάξει απ'το μαλλί και φώναζε δυνατά μέσ'τη μούρη μου.                                                         -Αυτό το σπαθί είναι δικό μου και δεν θα το αγγίζεις ποτέ. Τον κλώτσησα και του ξέφυγα.
-Είναι δικό μου του είπα, γράφει Αχιλλέας και είναι δικό μου,ούρλιαξα μέσ'το αυτί του.
-Εσύ είσαι γυναίκα,δέν είναι δικό σου...γυ-ναί-κα...γυ-ναί-κα...γυ-ναί-κα..
χτύπαγε τις γροθιές του τη μία στην άλλη και χοροπήδαγε γύρω μου φωνάζοντας και ξεκαρδισμένος στα γέλια..γυ-ναί-κα...
-Σταμάτα δεν είμαι γυναίκα,του φώναξα κλαίγοντας,απελπισμένη και ντροπιασμένη.Τώρα όλα τα παιδιά της γειτονιάς θα γελούσαν μαζί μου.Άκου γυναίκα.Ορμηξα ουρλιάζοντας,του άρπαξα το χέρι και το δάγκωσα με όλη μου τη δύναμη.
-Δεν είμαι γυναίκα, του είπα με μίσος,κοιτάζοντας φοβισμένη το αίμα που έτρεχε απ'το χέρι του.
Δέν πρόλαβα να καταλάβω από που μου ήρθε το χαστούκι, που μου άστραψε η μαμά,...το πρώτο και το τελευταίο που εισέπραξα ποτέ από Εκείνη.
-Δέν είμαι γυναίκα,μουρμούριζα με αναφιλητά,ενώ εκείνη έβαζε ιώδιο στην πληγή του αδελφού μου.

Μικροδιήγημα - Χαριτίνη Καρρά



«Θυμάσαι καθόλου που με πήγαινες μικρούλα στο συνεταιρισμό να ψωνίσουμε ρούχα κι επειδή είχα τα μαλλιά μου κοντά, η υπάλληλος νόμιζε πως ήμουν αγόρι και μου ‘δινε να δοκιμάσω αγορίστικες βερμούδες κι εγώ τις φόραγα και μετά σκάγαμε στα γέλια μπροστά στον καθρέφτη;; Θυμάσαι μετά που με πήγαινες σ’ εκείνο το γωνιακό το κοτοπουλάδικο και καθόμασταν οι δυο μας, έτσι όπως σπάνια το συνηθίζαμε, γιατί η μαμά πάντα θύμωνε κι έμπαινε στη μέση και δεν μας άφηνε, πάντα πίστευε η μαμά ότι δεν είναι σωστό μπαμπάς και κόρη να πολυέχουν σχέσεις μη και γίνει κανένα κακό, καμιά οικογενειακή τραγωδία απ’ αυτές των αστυνομικών δελτίων και των σήριαλ, θυμάσαι, σου λέω, εκείνα τα ξεγυρισμένα κοτόπουλα σούβλας που τρώγαμε στο κοτοπουλάδικο της γωνίας, με τα λαδωμένα τραπεζομάντηλα και τον ψήστη που του ‘φευγε πάντα ένα τεράστιο τσουλούφι από το λεκιασμένο του σκούφο κι εγώ έλεγα πως σίγουρα θα ‘χει πέσει μια τεράστια τρίχα μέσα στο σουβλιστό σου το μπούτι που το έγλυφες λαίμαργα και μου θύμωνες που σου χάλαγα τη λιχουδιά, θυμάσαι;;

Μικροδιήγημα - Νίκος Παπαδόπουλος



Θυμάμαι, όταν αμούστακα ακόμη, κυνηγάγαμε τα κοριτσάκια. Με το ελάχιστο χαρτζιλίκι μας πασχίζαμε να κάνουμε το παν για να τα εντυπωσιάσουμε. Πρώτα πρώτα αγοράζαμε χύμα τσιγάρα. Το τσιγάρο έδινε ένα κύρος. Έδειχνες άντρας. Το πουκάμισο του μεγάλου αδελφού η του θείου για τη Σαββατιάτικη έξοδο. Και βέβαια λεφτά για το κέρασμα στη βόλτα. Λεμονάδα, στραγάλια και οι πιο τυχεροί πάστα στην κοντινή Εβγα. Και τα κοριτσάκια, ντίβες πραγματικές. Περήφανο τίναγμα του κεφαλιού, στην ανθυποψία πρόκλησης. Μια κίνηση που έβαζε τα πράγματα στη θέση τους, και την χοντρή κοτσίδα να αλλάζει ώμο. Αχ αυτή η κοτσίδα.

Dream land - Χαραλαμπίδη Δέσποινα


        Θυμάμαι εκείνη την μέρα στο μετρό. Βρισκόμουν μέσα στον συρμό. Στεκόμουν μπροστά στην πόρτα. Η πόρτα ανοίγει αυτόματα. Κατέβηκα στον σταθμό Χ.    Θα έπρεπε να είναι γνώριμος, αλλά δεν ήταν.  Μια μεγάλη ταμπέλα έγραφε «UNDERGROUND ». Προχώρησα προς την έξοδο αλλά ανακάλυψα πως δεν υπήρχαν σταθερά σκαλοπάτια, μόνο κυλιόμενες σκάλες καθόδου. Μια καθαρίστρια κρατούσε ένα πανάκι στο χέρι και καθάριζε τον πλαστικό μαύρο ιμάντα στην άκρη των κυλιόμενων. Σκέφτηκα να τις ανεβώ ανάποδα. Να ανέβω την κάθοδο, αλλά είχε κόσμο, δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω.

Σκοτεινή - Βάλια Καραμάνου



Θυμάμαι ακόμα την πιο αλλόκοτη και ανατριχιαστική εμπειρία των παιδικών μου χρόνων , την πρώτη φορά που με πήρε ο πατέρας μαζί του στη δουλειά: Θα μεταφέραμε μελίσσια ως τη Σκοτεινή, ένα χωριό τρεις ώρες μακριά από το δικό μας. Δωδεκάχρονο αγόρι εγώ τότε, με τη φαντασία μου ακόρεστη, θεωρούσα την πιο σπουδαία περιπέτεια ένα ταξίδι σ’ ένα μακρινό τραχύ τόπο ανάμεσα στα βουνά με ένα όνομα συνδεδεμένο άρρηκτα με θρύλους και μυστήριο! Ξεκινήσαμε το απομεσήμερο με το αγροτικό μας για τη Σκοτεινή . Το νύχτωμα μας βρήκε λίγο έξω από το χωριό.

Μικροδιήγημα - Ιωάννα-Μαρία Νικολακάκη

Θυμάμαι, Παρασκευή απόγευμα στο μεγάλο σαλόνι του μεγάρου. Την ώρα που ο ήλιος ολοκλήρωνε το σεργιάνι του στην φθινοπωρινή αυλή της πόλης κι έδινε, επάξια πια, τα σκήπτρα στη 14η νύχτα του τρέχοντος μηνός. Οι βαριές, κιτρινισμένες κουρτίνες ήσαν τραβηγμένες -σαν παραμακρεμένες αφέλειες- δεξιά κι αριστερά από την παλιά ξύλινη μπαλκονόπορτα θαρρείς κι η μπαλκονόπορτα ήταν πρόσωπο που η ταφταδένια ξεθωριασμένη ύφανση της κουρτίνας την ενοχλούσε στο να δει τον κόσμο ανεμπόδιστα και να σχηματίσει μια γνώμη ξεκάθαρη.

Μικροδιήγημα - Ηλίας Ε. Τρακάδας

Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι. Έκανε αφόρητη ζέστη. Το υπόγειο ήταν σκοτεινό και η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Απόλυτη ησυχία. Πριν μερικές μέρες τη ζητούσα απεγνωσμένα. Τώρα με εκνεύριζε αφάνταστα. Δεκαπεντάυγουστος. Η Αθήνα είχε αδειάσει. Οι δρόμοι είχαν ερημώσει. Στην άδεια πολυκατοικία μόνο εγώ. Ο νοικάρης του υπογείου. Έκλεισα τον υπολογιστή και τσαλάκωσα στο τασάκι το τελευταίο μου τσιγάρο. Ένιωσα το στόμα μου πικρό. Τα χρήματα ήταν στον λογαριασμό μου. Τα μισά. Τα άλλα μισά θα τα έβαζαν μετά. Μετά τη «δουλειά». Την τελευταία μου «δουλειά». Κοίταξα μπροστά μου, πάνω στο δρύινο τραπεζάκι του σαλονιού, τον φάκελο.

Η γοργόνα - Μίνως-Αθανάσιος Καρυωτάκης



«Θυμάμαι το κορμί της να αγγίζει το δικό μου. Η ξανθιά γυναίκα με τα γαλάζια μάτια έκανε την εμφάνισή της μέσα από τα γάργαρα νερά. Μου χαμογέλασε αχνά κι ένιωσα μονομιάς ένα πετάρισμα στην καρδιά μου. Ξέρεις, το προκλητικό της βλέμμα ήταν γεμάτο υποσχέσεις.
Αυτό το περιστατικό έλαβε χώρα αν θυμάμαι καλά πριν από περίπου μία μέρα στην παραλία της Επανομής. Είχα πάει με κάτι φίλους τα μεσάνυχτα για ένα βραδινό μπάνιο. Είχαμε μαζί μας μπύρες, μια κιθάρα και ο Μάνος είχε φροντίσει να φέρει με το αυτοκίνητό του αρκετά ξύλα για να ανάψουμε φωτιά.

8 Οκτωβρίου 2013

Το λάθος της γιαγιάς μου - Θεοδοσία Μπίτζου



Θυμάμαι τη μαμά της γιαγιάς μου, τη γιαγιά Βασιλεία, που πέθανε εκατόν δέκα χρονών. Όλη μέρα έπλεκε και μέτραγε «ένα, δύο, τρία, τέσσερα», προσεκτικά, να μην κάνει λάθος. «Όταν μισέψει και μένα η κλωστίτσα μου θα ποθάνω» έλεγε σκυμμένη πάνω από το εργόχειρό της, ενώ τραβούσε νήμα από το κουβάρι που κυλιόταν πλούσιο κάτω.

Μικροδιήγημα - Γιώτα Φλώρου



Θυμάμαι τις βαλίτσες δίπλα στην πόρτα. Και το σπίτι να μοιάζει ήδη άδειο και ας μέναμε ακόμα εκεί εγώ, ο αδελφός μου και οι γονείς μας. Το βράδυ πριν την αναχώρησή μου έγιναν όλα όπως γίνονταν κάθε βράδυ. Δεν ξέρω γιατί θυμάμαι πιο έντονα τις ώρες από το βραδινό φαγητό και μετά. Ίσως γιατί πριν δεν είχα ακόμα συνειδητοποιήσει ότι πραγματικά θα έφευγα, δεν είχα σκεφτεί ότι την επόμενη μέρα, τέτοια ώρα ακριβώς, η καρέκλα μου στο τραπέζι θα ήταν αδειανή, το πιρούνι μου ανέγγιχτο, το πιάτο μου στοιβαγμένο μαζί με τα υπόλοιπα στο ντουλάπι,να περιμένει.

Μικροδιήγημα - Ιφιγένεια Παρασκευά



Θυμάται...
Η πρώτη φορά που μπήκε στο τρένο φάνταζε σαν σκηνή βγαλμένη από ταινία. 14 Φεβράρη, η μέρα των ερωτευμένων. Όλα είχαν παγώσει, μόνο που η φλόγα στην καρδιά της έλιωνε τα χιόνια γύρω της ως δια μαγείας. Κινητοποίησε το πρώτο αεροπλάνο που πέταξε απ’ τη χώρα, το ταξί που τη μετέφερε από το αεροδρόμιο στο σταθμό και το τρένο που θα την οδηγούσε σ’ εκείνον. Όλα γύρω της έλεγαν πως δεν θα καταφέρει να τον δει, πως δεν θα είναι μαζί του τη μέρα εκείνη των ερωτευμένων. Η καρδιά της όμως ήταν πιο δυνατή, το θέλω της είχε τη λογική της τρέλας. Στριμωγμένη σ’ ένα βαγόνι, δεν ένιωθε το κρύο του χειμώνα να την αγγίζει. Όπως μια όαση στην έρημο, αυτή είχε φτιάξει το δικό της καλοκαίρι μες στα χιόνια. Ήταν ευτυχισμένη. Ήξερε πως άξιζε να προσπαθήσει.

Μικροδιήγημα - Μαρία Κάλφα



Θυμάμαι το όνειρο που είδα το βράδυ λίγο πριν σε αφήσω..
Ψάρευες λέει, χαμογελαστός πρωί πρωί, αγουροξυπνημένος μετά την βραδιά στα βότσαλα της παραλίας, μετά την βραδιά που σου τραγουδούσα με την κιθάρα μου αγκαλιά δίπλα στην φωτιά που είχαμε ανάψει. Ψάρευες λέει, κι εγώ γυμνή πάνω στο βράχο σου διάβαζα στίχους που είχα γράψει στο σκοτάδι. Κρατούσα στα χέρια μου, λέει το όνειρο, το γράμμα που σου είχα στείλει με το φιλί από τα χείλη μου στο υστερόγραφο , κόκκινο, κόκκινο σαν την φωτιά μου, εκεί που σε αποχαιρετούσα με αγάπη και σου έλεγα «μου λείπεις».

Χρωματικός κύκλος Ή Η δική μου εραλδική - Σωτηρία Βασιλείου



Θυμάμαι εκείνη την ημέρα, που αποφάσισες να μου μάθεις τα χρώματα. Γέλασα όταν μου το ανακοίνωσες. Πιο πολύ γέλασα όταν είδα τις χρωματιστές καρτέλες σου και τις μπογιές που κουβάλησες. Γέλασα, με εκείνο το νεοφανές κελαρυστό γέλιο μου, πλήρης απορίας και εκπλήξεως. Δεν μπορούσα να καταλάβω το νόημα της διδασκαλίας. Ωστόσο δεν σε απέτρεψα, δεν το συνηθίζω άλλωστε.
Και έτσι πήρες να μου εξηγείς τα χρώματα, το σημαίνον και το σημαινόμενο. Αυτά τα ήξερα τέλεια. Ουδεμία έκπληξη από μέρους σου. Ήσουν βέβαιος για τις γνώσεις μου.

Μικροδιήγημα - Ζήνων Πετράκης



Θυμάμαι την πρώτη ημέρα στη δουλειά, την πρώτη υπόθεση που ανέλαβα. Τα πράγματα στο γραφείο μου ήταν σε άτακτη σειρά και από το φαξ του συναδέλφου μου έβγαιναν ασταμάτητα έγγραφα. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Πήρα το φάκελο και κλείστηκα στην τουαλέτα. Το αφεντικό είχε δώσει μία ακατόρθωτη προθεσμία και απαγορευόταν ρητά να μεταφέρω φακέλους πελατών στο σπίτι μου. Έμεινα μόνος να κοιτώ της φωτογραφίες του ατυχήματος και προσπάθησα να μεταφερθώ νοερά στο χώρο. Σκεφτόμουν το θύμα.. Τόσος κόπος, τόση φιλοδοξία, τόσο ύψος, τόση ταχύτητα . Συνήθως δεν σε νοιάζει η αιτία. Μόνο το αποτέλεσμα, οι ευθύνες, η  αποζημίωση, η αμοιβή..

Μια ματιά ανθρωπιάς - Δημήτρης Πολίτης



Θυμήθηκα, δίχως να ξέρω γιατί σήμερα το πρωί, τη γαλάζια ματιά της Χριστίνας. Είναι μια πρόσχαρη και χαμογελαστή κοπελιά η Χριστίνα, ένα ανθρώπινο διαμαντάκι που σκόρπιζε και σκορπίζει πάντα γύρω της αισιοδοξία, αγάπη και θετική ενέργεια. Κάθε πρωί λοιπόν, Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή και πάντα εκεί γύρω στις επτάμισυ το πρωί, βρέξει-χιονίσει, στο δρόμο για τη δουλειά, η Χριστίνα συναντιόταν έξω από την πόρτα της με τον άγνωστο οδοκαθαριστή της γειτονιάς της. Εκείνος γύρω στα 50, ίσως και περισσότερο, οικονομικός μετανάστης πρέπει να ήταν, μελαμψός από Πακιστάν, Μπαγκλαντές ή κάτι τέτοιο, από τους ελάχιστους τυχερούς που είχαν προσληφθεί κατά κάποιο τρόπο σαν ωρομίσθιοι από τις δημοτικές αρχές πριν η οικονομική κρίση τρίξει τ’ απαίσια κοφτερά της δόντια...

Μικροδιήγημα - Ευαγγελία Βούλτσου



Θυμάμαι μόνο απ’ τις στιγμές τι ένιωσα και μια εικόνα να βασιλεύει μες τα μάτια σου, εμένα να αργοσβήνω, να χάνομαι και να γυρεύω πάλι να την ζήσω απ’ την αρχή, απαράλλαχτα, άληκτα… και εκείνη η εικόνα, κάθε ηλιοβασίλεμα λούζεται τα χρώματα κι ανασταίνεται τη νύχτα μου στα όνειρα, αναπλάθεται στην στάχτη από καμένη θάλασσα και ταξιδεύω, εκεί που πρόκαμε η ψυχή μου να περάσει, μ’ ανάσα να ζεστάνει το παγωμένο μου κορμί, στα όνειρα. Δεν σου ζητάω να γυρίσεις πίσω χαμένη μου ζωή, μήτε τα κλειδιά του παραδείσου γύρεψα να μου αφήσεις όπως φεύγεις, μόνο τις στιγμές που έζησα κι ακόμα ζω, να μην τολμήσεις να μου πας στη Λήθη.

26 Μαρτίου 2013

Μέχρι να γίνεις γάτα


Μέχρι να γίνεις γάτα


Στέλλα Σαμιώτου Φιτσάιμονς

2012

2 αντίτυπα








Ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, το παρελθόν και το παρόν, μια γυναίκα παλεύει να βρει αυτό που έχει χάσει. Συντροφιά της η Νόρα που πάντα λέει την αλήθεια, ο τετράχρονος Παύλος, ο Τζον που είναι και δεν είναι παρών, η Ingeborg Bachmann, η Sylvia Plath, η Djuna Barnes. Τα επερχόμενα τριακοστά γενέθλιά της την παραλύουν, την φέρνουν αντιμέτωπη με όσα την τρομάζουν. Κινητήρια δύναμή της η αγάπη της για ένα νεαρό μουσικό που όμως φαίνεται να την έχει εγκαταλείψει. Εκτός κι αν τον έχει εγκαταλείψει η ίδια.

Γράμματα σ' έναν πολύ νέο ποιητή

Γράμματα σ' έναν πολύ νέο ποιητή


Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

Πόλις, 2012

2 αντίτυπα









Είναι επικίνδυνο ν' ανοίγεις την πόρτα σου
σε άγνωστους μικρούς

Έχω τη συνήθεια κι ανοίγω,
όταν μου χτυπούν το κουδούνι,
χωρίς να κοιτάξω απ' το ματάκι
ή να ρωτήσω ποιος είναι

και κάποια μέρα - το ξέρω -
θα το μετανιώσω: θ' ανοίξω

25 Μαρτίου 2013

Παράθυρο στο χρόνο

Παράθυρο στο χρόνο

Η εγκατάλειψη του Ουσάκ

Ευθυμία Αθανασιάδου - Μαράκη

Βεργίνα, 2010

2 αντίτυπα







Μια αληθινή ιστορία, βασισμένη στη ζωή της γιαγιάς Λέγκως, της προγιαγιάς μου, αλλά και των απογόνων της.

Όλη η πορεία του Κώστα και της Λέγκως και των παιδιών τους και των παιδιών των παιδιών τους από το Ουσάκ της Μικράς Ασίας. Από την εγκατάλειψη του τόπου τους κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής ως την αγωνιώδη και γεμάτη ταλαιπωρίες σωτήρια εγκατάστασή τους στη Σαλονίκη και την πρόοδό τους στη νέα πατρίδα.

Το τραγούδι του λύγκα


Το τραγούδι του λύγκα

Μυθιστόρημα

Ιφιγένεια Σιαφάκα

Γρηγόρη, 2011

2 αντίτυπα





Η Τριανταφυλλιά Αηδονοπάτη του Γεωργίου και της Ευλαμπίας, το γένος Παπαμπίτζη, είναι μία πολύ επιτυχημένη αρχιτέκτων με γελοίο όνομα. Η σχέση με την οικογένειά της, και ειδικά με τον επαρχιώτη αυταρχικό πατέρα της, το γυναικείο φύλο και το όνομά της βιώνονται τραυματικά. Σε μία απόπειρα αποθεραπείας, θα υποκύψει στη γοητεία ενός ψυχίατρου-ποιητή της κοσμικής Αθήνας και θα γίνει ερωμένη του. Το τέλος της δεκαετούς σχέσης τους θα είναι αναπάντεχα τραγελαφικό και, καταρρακωμένη από την εμπειρία, θα συναντήσει τον Ιάσονα, έναν ιδιόρρυθμο και επαναστατημένο σαραντάρη ηθοποιό.

Νοτιάς

Νοτιάς

Μαρίνα Αποστόλου

Οσελότος, 2011

2 αντίτυπα







Νοτιάς

 
Φύσηξε νοτιάς από βραδίς
σήκωσε πέτρες, χώματα και σκόνες
το κορμί μου πολεμούσε να ρίξει κατά γης
καθώς εβάδιζα έξω από νόρμες και κανόνες

Και τα μαλλιά μου ανακάτευε
μπροστά μου δε μ’ άφηνε να δω
τη μοίρα μου χαιρέκακα προμάντευε
λέξη δε μ’ άφηνε να πω

15 Μαρτίου 2013

Μην ζωντανεύεις πεθαμένους θρύλους

Μην ζωντανεύεις πεθαμένους θρύλους


Χριστόφορος Παυλίδης

Άγνωστο, 2011

10 αντίτυπα







Ένας ερημίτης συγγραφέας απομονωμένος σ’ ένα ελληνικό ακρωτήρι.
Εκείνη εμφανίστηκε ξαφνικά μέσα από τα μανιασμένα κύματα, κουβαλώντας ένα σκοτεινό παρελθόν. Το όνομα της Ανδρομέδα.
Δίπλα τους ένα άλλο ζευγάρι που αναζητά την περιπέτεια. Η συνάντησή τους μοιραία.
Ένας λαγός οδηγεί τυχαία την Ανδρομέδα σ’ ένα μυστηριακό σπήλαιο. Είναι η Σπηλιά του Μίθρα, όπου το παράδοξο των αρχαίων μύθων εισβάλει στην πραγματικότητα. Τι υποχθόνια μυστήρια κρύβονται εκεί μέσα; Ποιοι πανάρχαιοι δαίμονες καραδοκούν στο σκοτάδι;
Δίχως να το πολυκαταλάβουν οι άνθρωποι γίνονται παιχνίδι των θεών.
Όταν ζωντανεύουν οι θρύλοι και η πραγματικότητα βυθίζεται στην πλάνη του ονείρου, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα ακολουθήσει...

Το αλογάκι της Παναγίας

 Το αλογάκι της Παναγίας

Μυθιστορίες

Αρχοντούλα Διαβάτη

Νησίδες, 2012

3 αντίτυπα





Έβλεπε συχνά στην πολυκατοικία τους το λιγνό αγόρι - πέδιλα μεγαλύτερο νούμερο απ' ό.τι του αναλογούν και πλαστικά γυαλιά ηλίου πιο μεγάλα απ' το μπόι του- αγορασμένα στο πανηγύρι. Κι αυτηνής όλο μεγαλύτερα νούμερα της τα 'παιρναν -μουσαμαδιές, φουστάνια, παπούτσια- για να κρατήσουν και την επόμενη χρονιά. Το -αλογάκι της Παναγίας·, έτσι το βάφτισε μέσα της το λιγνό παιδί - το καπέλο φορεμένο στραβά, το γείσο πίσω, να κρατάει το χέρι του πάτερα, μαυριδερού και κουρασμένου, ή να χτυπιέται σαν το ψάρι, σπαράζοντας στο κλάμα σε κάθε αποχωρισμό τους. Κι η ίδια λεπτή σαν ακρίδα ήταν, ένα πρόσωπο όλο μάτια με σκούρα ματόκλαδα. Κι ονειρευόταν κρατημένη απ' το χέρι του πατέρα.

Το καλοκαίρι του Ευκλείδη

Το καλοκαίρι του Ευκλείδη

Νουβέλα

Κωνσταντίνα Τασσοπούλου
εικονογράφηση: Θανάσης Παπαγιαννάκος

Οσελότος, 2011
10 αντίτυπα






Το καλοκαίρι του Ευκλείδη είναι κύμα που παφλάζει. Υγρό. Δροσερό. Σαν θάλασσα. Σαν συγκίνηση. Αλμυρό. Όλα αναδεύονται. Φύκια κολλούν στο πόδι. Στο μυαλό. Πετρούλες ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Μνήμες. Ψαράκια τσιμπούν ανεπαίσθητα τη γάμπα και φεύγουν. Τσούχτρες διάφανες ή μοβ. Ο τρόπος που έβλεπε τα πράγματα ως παιδί, κι ο τρόπος που τα κοίταξε μεγαλώνοντας. Αστεία συμβάντα. Σοβαρά συμπεράσματα. Το καλοκαίρι του Ευκλείδη είναι κύμα που έρχεται από βαθιά, συλλέγοντας νερό σε όλη τη διαδρομή. Όλα ανακατεμένα όταν σκάει. Φράσεις γονιών, κινήσεις, λόγια παππούδων, νεύματα, η γλώσσα που χρησιμοποιούσε τότε, η γλώσσα που σήμερα μιλά, στιγμές, ημερομηνίες, χρονική σειρά.

10 Μαρτίου 2013

Κουφός είσαι ρε; Δεν ακούς;

Κουφός είσαι ρε; Δεν ακούς;


Σοφία Κολοτούρου
εικονογράφηση: Σπύρος Δερβενιώτης

ΚΨΜ, 2010


10 αντίτυπα




Σε αυτό το βιβλίο η Σοφία Κολοτούρου περιγράφει κουφές ιστορίες καθημερινής τρέλας από τη ζωή ενός μεταγλωσσικά κωφού ανθρώπου. Ιστορίες που εσείς πιθανότατα δεν έχετε ακούσει ποτέ, όμως η ίδια έχει βιώσει ως αυτήκοος μάρτυς και συνεπώς σας τις μεταφέρει από ...πρώτο αυτί.

Μερικές από αυτές τις ιστορίες τις ψιθύρισε και στον σκιτσογράφο Σπύρο Δερβενιώτη, με τον οποίο έπαιξαν το παιχνίδι "χαλασμένο τηλέφωνο", έτσι ώστε να καταγραφούν επακριβώς τα γεγονότα σε κόμικ.

Σχισμένα λόγια σε χαρτί


Σχισμένα λόγια σε χαρτί

Ποίηση

Εύη Σκουληκάρη

Λογείον, 2012
2 αντίτυπα




Johnnie Society

Johnnie Society

Μυθιστόρημα

Γιάννης Φαρσάρης

Artificial Edition, 2009

3 αντίτυπα






Το μυθιστόρημα έχει ως πρωταγωνιστή τον Τζόνι, έναν πολλά υποσχόμενο γοητευτικό τριαντάρη με σπουδές, φιλοδοξίες και όνειρα, που πολύ γρήγορα έμελλε να διαψευσθούν. Μαζί με αυτά θα ξεθωριάσουν και οι ανθρώπινες σχέσεις, οι βασισμένες στην υποκρισία και την κατ' επίφαση αλήθεια. Ο ήρωας βιώνοντας την απογοήτευση και τον ανεκπλήρωτο έρωτα για μια γυναίκα, θα απομονωθεί αναζητώντας την ουσία μέσα από μια βασανιστική ενδοσκόπηση και αυτοκριτική. Στη νέα του ζωή, στη σκοτεινή πλευρά της πόλης, θα αποκτήσει παράδοξους φίλους και συμπαραστάτες: την Γιοβάννα, μια μυστήρια ηλικιωμένη γειτόνισσα, τον Τζο, έναν πνευματώδη ανάπηρο επαίτη των φαναριών, και τον Γιαννάκη, έναν ζωηρό πεντάχρονο μπόμπιρα. Η τυχαία ανακάλυψη ενός κρυμμένου χειρογράφου θα φέρει την ανατροπή, καθώς θα του εμπνεύσει μια ιδέα που θα αλλάξει την κοινωνία ... 

 Επικοινωνία:  http://www.johnnie-society.org/

8 Μαρτίου 2013

Τέσσερα βιβλία της Κατίνας Βλάχου

Ατάκτως Ειρημένα

Κατίνα Βλάχου

Εκδόσεις Λοράνδου, 2012

2 αντίτυπα








Οι ψίθυροι στους τοίχους

Μυθιστόρημα
Κατίνα Βλάχου
επιμέλεια σειράς: Παυλίνα Παμπούδη

Ροές, 2009

1 αντίτυπo







Πρόκειται για μια ιστορία που εκτυλίσσεται στη σημερινή Κέρκυρα, αλλά η πλοκή της είναι υφασμένη με νήματα χρόνου και θρύλου.
Οι «ψίθυροι» αυτοί είναι ανεξάλειπτες στο χρόνο εγγραφές παλιών μυστικών, με λέξεις που λείπουν και σιωπές ανεξίτηλες. Ένας έφηβος, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, τις εντοπίζει στους παλιούς τοίχους και προσπαθεί να τις αποκρυπτογραφήσει. Συναντά έναν γιατρό ο οποίος, επιστρέφοντας στη γενέτειρά του, ψάχνει να βρει το κομμένο (;) νήμα και το κρυμμένο νόημα: τη συνέχεια της ζωής.

5 Μαρτίου 2013

Η κατάθεση

Η κατάθεση


Κατερίνα Μόντη

Ένεκεν, 2011

5 αντίτυπα









«Έρχονται, εε.. έρχονται πάλι...».
Θα ’ταν δεν θα ’ταν 10 χρονών —σαν να το ’βλεπε μπροστά
της— που έτρεχε να προειδοποιήσει. Έρχονταν πάλι οι ασφαλίτες.
Οι γονείς της κρατούσαν εκείνο το φεγγάρι ένα μικρό παντοπω-
λείο στη γειτονιά, και θα δέχονταν για άλλη μια φορά την εθιμική
πλέον τρομοκρατική επίσκεψη της αστυνομίας, που συνήθως εκ-
προσωπούσε ο ταγματάρχης Μπέας, ένας κοντός και παχύς Μα-
νιάτης, με αυστηρό προγούλι, πλούσια μουστάκα, και ρητορεία
πολλών «ας υποθέσουμε» καρατίων. Μπορεί ο Πέτρος Ντήμας να
μην ήταν για φυλακές και εξορίες, αλλά ο Μπέας φρόντιζε να του
υπενθυμίζει ότι δεν έπαυε να θεωρείται εχθρός της πατρίδος, γι αυτό
και το μάτι των οργάνων της τάξης έστεκε άγρυπνο επάνω του.

3 Μαρτίου 2013

Τελευταία πόλη

Τελευταία πόλη


Διονύσης Μαρίνος

Γαβριηλίδης, 2012

2 αντίτυπα







Ένας άντρας, μια γυναίκα και ένα παιδί. Ένα ταξίδι σωτηρίας και κατάλυσης των ανθρώπινων ορίων εν μέσω πολέμου στη Βοσνία. Ένα τραγικό και σαρωτικό φινάλε χαμού που δεν αφήνει περιθώρια. "Τον έσπρωχναν. Περνούσαν δίπλα του σαν απολιθωμένα ανθρωποειδή που δεν είχαν πλέον λόγο ύπαρξης. Αν αυτό που έβλεπε μπροστά του δεν ήταν φλόγα και κατράμι και κρουνοί αίματος, τότε θα πρέπει να ήταν η δική του κόλαση".



http://www.facebook.com/dimarinos

Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν


Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν

Ανδρέας Καπανδρέου

Εκδόσεις Επιφανίου, 2010

2 αντίτυπα







Δώδεκα αλλόκοτα διηγήματα, δώδεκα παράξενες ιστορίες…
 
1. «Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν»
Οι σκισμένες σελίδες ενός παλιού ημερολογίου που έπεσαν τυχαία στα χέρια μου, αποκαλύπτουν στοιχεία για ένα τρομακτικό μυστικό στο οποίο εμπλέκονται ο Αλμπέρτ Αϊνστάιν και το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό!
2. «Αμάρ»
Ένας αδίστακτος Μαροκινός γκάγκστερ είναι έτοιμος για όλα, όχι όμως για την πραγματικότητα που αντικρύζει ξαφνικά μπροστά του…

1 Μαρτίου 2013

ΕπιΣτροφή από την απόΣταση


ΕπιΣτροφή από την απόΣταση


Μαρία Τσιράκου

Μανδραγόρας, 2012

5 αντίτυπα









Φυσούσε η ζωή τα ρούχα σου
Μέσα στην άνυδρη
ομορφιά
μ’ αυτή τη σκόρπια
αγανάκτηση
Θωπεύω ίσκιους,
ξεμακραίνει ο τόπος
νυχτώνει ο φόβος,
συνεχίζω στο χώρο.

Ερώματα




Ερώματα

Ποίηση

Λίλιαν Μπουράνη

Μανδραγόρας, 2012

10 αντίτυπα
 





Δέντρο




Είμαι ένα δέντρο γυμνό
που πληθαίνει στη ρίζα.
Δεν έχω ίσκιο.
Τα φύλλα μου στη γη τα ρίχνω
για ν’ αφρατεύει το χώμα
κι  απ’ τα λουλούδια μου,
είναι οι στήμονες κομμένοι

25 Φεβρουαρίου 2013

Εθισμός

 Εθισμός

Μυθιστόρημα

Εύα Στάμου

Μελάνι, 2011


5 αντίτυπα







«Μου είναι αδύνατο να ερωτευτώ. Δεν θυμάμαι ούτε μία φορά που να λαχτάρισα άνδρα ξανά μετά την ερωτική πράξη, να τον σκέφτηκα ή να τον αναζήτησα. Αν σου αρέσω, αν θέλεις να κάνεις έρωτα μαζί μου ή να με ξαναδείς, θα πρέπει να με ψάξεις. Αν μ' ερωτευτείς και επιθυμείς να γίνω το κορίτσι σου, θα πρέπει να μου το εξηγήσεις, να μου το ζητήσεις: δεν πρόκειται να το αντιληφθώ χωρίς τη βοήθειά σου, την αποφασιστικότητα και την επιμονή σου. Εδώ ακριβώς υπάρχει ένα τυφλό σημείο. Δεν καταλαβαίνω ποτέ αν κάποιος με θαυμάζει, αν με ποθεί - τυφλό σημείο. Θα πρέπει να είσαι ευθύς και θαρραλέος, οι ντροπές ή ο ανδρικός εγωισμός δεν πρόκειται να σε οδηγήσουν στο ποθητό αποτέλεσμα. Υπενθύμισε στον εαυτό σου ότι όλα τα υπονοούμενα και τα κομπλιμέντα του κόσμου δεν θα γίνουν από μένα αντιληπτά, και προχώρα.»

Τα ημερολόγια της μέσα ζωής

Τα ημερολόγια της μέσα ζωής


Τατιάνα - Κατερίνα Θωμαΐδη

Δρόμων, 2009

7 αντίτυπα και 10 ebook (pdf)  








ΤΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΟΝΕΙΡΟ (απόσπασμα)





Ψάχνω μια νύχτα το ονειρο της καθημερινότητας,σε γειτονιές που δε σύχνασα. Κρύβεται κάτω απ' τα τσιμέντα,το νέφος και τα νεύρα που έχει απ' το πρωί ο συνεπιβάτης μου στο λεωφορείο... μα υπάρχει και ξέρω πως θα το βρω. Και πριν φύγεις για την άχαρη δουλειά σου το πρωί,θύμησέ μου κάτι να σου πω:

21 Φεβρουαρίου 2013

Παζάρι Βιβλίων! Μπείτε στην κλήρωση!


  Σημείωση: Το Παζάρι έχει λήξει και οι νικητές έχουν ανακοινωθεί.

Θέλετε να κερδίσετε κάποιο από τα παρακάτω βιβλία; Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook αν δεν έχετε κάνει ήδη και στείλτε μας email στο contact@stellasliterarybistro.com με τον τίτλο του βιβλίου που επιθυμείτε στο θέμα. 

Μπορείτε να ζητήσετε όσα βιβλία θέλετε, αλλά πρέπει να στέλνετε άλλο email κάθε φορά με θέμα τον τίτλο του κάθε βιβλίου που σας ενδιαφέρει. Μην ξεχάσετε να γράψετε ταχυδρομική διεύθυνση για την αποστολή των βιβλίων. Αν δεν σταθείτε τυχεροί στην κλήρωση για το βιβλίο που επιθυμείτε και εφόσον υπάρχουν επιπλέον αντίτυπα άλλων βιβλίων, θα μπείτε στις επόμενες κληρώσεις.

25 Ιανουαρίου 2013

Η ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΟΔΙΑ - Άζη Γουζίου




Θα σας πω την ιστορία μου, πόσο πικράθηκα απ’ τη ζωή μου και πόσο ξέπεσα... δεν μπόρεσα ούτε εγώ να καταλάβω το γιατί...
Ήμουν κάποτε το ρούχο που φόραγαν όλα τα κορίτσια! Με φόραγαν το πρωί και πήγαιναν στο σχολείο. Επέστρεφαν το μεσημέρι και μ’ έβγαζαν προσεκτικά από πάνω τους, με κρέμαγαν σε μια κρεμάστρα μέχρι το άλλο πρωί που θα με φόραγαν πάλι. Κάποια κορίτσια δεν ήθελαν να μ’ αποχωριστούν κι οι μητέρες τους τα μάλωναν να με βγάλουν για να είμαι καθαρή την άλλη μέρα. Ήμουν τόσο χαρούμενη...

24 Ιανουαρίου 2013

Τρία ποιήματα - Λίλιαν Μπουράνη



Cercami


Πρέπει να μάζεψα
τα πράγματά μου
σε κάποια στιγμή έκστασης.
Μάλλον σήκωσα
και τους τοίχους
γιατί
η πόρτα αυτονομήθηκε.
Ανοιγοκλείνει στο κενό
έκτοτε.
Θα μπεις ή θα βγεις;

Έρχεται βροχή.

22 Ιανουαρίου 2013

Ο ΑΡΑΠΗΣ - Λίνα Φυτιλή



Είχαμε εφτά σκυλιά, είχαμε και τον Αράπη. Ένα σκυλί γεροδεμένο, ολόμαυρο,

κατράμι. Εποχή κατοχής  κι η φτώχεια θέριζε. Αλλά τον Αράπη τον αγαπούσα.

Έπαιρνα βούτυρο, το έριχνα κρυφά στον τραχανά και μ΄ αυτό τον τάιζα. Μετά τον

έπαιρνα μαζί μου στη βόλτα. Βγαίναμε έξω από την πόλη, ως το κτήμα του παππού.

Ένα κομμάτι μπλε ουρανού μας ακολουθούσε παντού. Ο κάμπος έτρεχε στα πόδια

μας. Λίγο διάφανο φως, φρέσκο απαλό αεράκι και το σύννεφο του φόβου

απομακρυνόταν προσωρινά.  Ο ήλιος ψηλά έλαμπε.

18 Ιανουαρίου 2013

Ψευδαίσθηση - Λίνα Ρόκου



Θα εξαφανιστώ μια μέρα. Σ’ το λέω να το ξέρεις. Εκεί που θα περπατάμε παρέα, θα βρεθώ λίγο παράμερα και θα χαθώ στα στενά καλντερίμια του νησιού. Στην αρχή δεν θα ανησυχήσεις. Θα κοιτάς τις βαρκούλες στο λιμάνι και θα ταΐζεις τα ψάρια στην προκυμαία, καθώς εγώ όλο θα ξεμακραίνω μέχρι να εξαϋλωθώ. Μετά από λίγο θα αρχίσεις να με ψάχνεις, αλλά θα είναι πολύ αργά, αγάπη μου. Δεν θα υπάρχω. Εγώ και το άσπρο φόρεμά μου θα είμαστε αόρατα σωματίδια που θα παιχνιδίζουν λουσμένα στο ζεστό φως. Θα τηλεφωνήσεις στο κινητό μου και θα ακούσεις μια αυστηρή γυναικεία φωνή να σε διαβεβαιώνει ότι «ο αριθμός που καλέσατε δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή».

17 Ιανουαρίου 2013

Ο ΠΑΝΑΓΙΤΣΑΣ - Γιάννης Τσίγκρας



Ο ΠΑΝΑΓΙΤΣΑΣ  Ή ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΗΛΙΚΙΑΣ

                                                  

          Πάντα παραδείσια ομολογώ την αίσθηση των αίθριων κυριακάτικων πρωινών, αμέσως μετά την απόλυση, στο προαύλιο των Αγίων Αναργύρων.
Η αυλή γέμιζε από κόσμο. Άντρες με μακριά παλτά ζεσταίνονταν από έναν κρύο ήλιο. Περνούσαν δίπλα απ’ το πηγάδι του αγιάσματος και κατευθύνονταν προς το καφενείο με τα μπιλιάρδα. Οι γυναίκες με τα μαλλιά πιασμένα κότσο αγόραζαν στα πιτσιρίκια μαλλί της γριάς ή μηλαράκι ζαχαρωμένο, ενώ πάνω από τα κεφάλια τους έκρωζαν κοράκια αφημένα σ’ ένα γλυκό βοριά που τρέλαινε τους ανεμοδείχτες.

13 Ιανουαρίου 2013

ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΡΟΛΟΓΙΩΝ - ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ




 
ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ*
ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΡΟΛΟΓΙΩΝ**
Μετάφραση: Γιάννης Σουλιώτης

Μπήκα στο δάσος
Των ρολογιών.
Φυλλώματα από τικ-τακ,
τσαμπιά από καμπάνες
και κάτω από την πολλαπλάσια ώρα,
αστερισμοί εκκρεμών ρολογιών.

Οι μαύρες ίριδες
των νεκρών ωρών,
οι μαύρες ίριδες
των ωρών παιδιών.