8 Οκτωβρίου 2013

Χρωματικός κύκλος Ή Η δική μου εραλδική - Σωτηρία Βασιλείου



Θυμάμαι εκείνη την ημέρα, που αποφάσισες να μου μάθεις τα χρώματα. Γέλασα όταν μου το ανακοίνωσες. Πιο πολύ γέλασα όταν είδα τις χρωματιστές καρτέλες σου και τις μπογιές που κουβάλησες. Γέλασα, με εκείνο το νεοφανές κελαρυστό γέλιο μου, πλήρης απορίας και εκπλήξεως. Δεν μπορούσα να καταλάβω το νόημα της διδασκαλίας. Ωστόσο δεν σε απέτρεψα, δεν το συνηθίζω άλλωστε.
Και έτσι πήρες να μου εξηγείς τα χρώματα, το σημαίνον και το σημαινόμενο. Αυτά τα ήξερα τέλεια. Ουδεμία έκπληξη από μέρους σου. Ήσουν βέβαιος για τις γνώσεις μου.
Και το δεύτερο κεφάλαιο, την ακολουθία των χρωμάτων, το ήξερα. Πόσο υπερόπτης ήμουν! Μου έδειξες το γκρίζο και μετά ένα ουράνιο τόξο. «Είναι η καταιγίδα και το ουράνιο τόξο που έφερες», σου είπα χαμογελώντας. Έπειτα μου έδειξες το μαύρο και το πράσινο. «Ελπίδα μετά τη σκοτοδίνη», σου είπα. Και πάντα χαμογελούσα. Έπειτα συνδυασμός μαύρο και σκούρο κίτρινο και μετά κόκκινο και μετά ουρανί. Ύστερα ανθρακί, κόκκινο, λευκό και ροζ. «Κίνδυνος, πάθος, ερείπια, φλόγα, γαλήνη!». Και όλο χαμογελούσα. Διότι η συλλογιζόμουν την προτεραία και τη σημερινή κατάσταση. Συλλογιζόμουν τα θλιβερά χρώματα του παρελθόντος και τα ζείδωρα χρώματα του παρόντος και το μέλλοντος. Αυτό το τελευταίο μάλλον δεν έπρεπε να το συλλογιστώ ως βέβαιο.
Διότι ξάφνου μου έδειξες ένα θεσπέσιο φούξια μαζί με ένα λαμπερό κίτρινο, σαν του ήλιου, και μετά από αυτό ένα θλιβερότατο μωβ πεθαμενί. Τρόμαξα. Πόσο θυμάμαι εκείνον τον τρόμο! «Λάθος έκανες», σου είπα. Μα εσύ τίποτε. Και ακολούθως συνδύασες πράσινο και μετά μαύρο. «Ερμήνευσε αυτό που βλέπεις, όπως πριν», με προέτρεψες. Σε κοίταξα μάλλον απεγνωσμένα. Μα εσύ επέμενες. «Βλέπω ήλιο και έπειτα το τέλος, βλέπω θάλπος και μετά απελπισία, σκοτοδίνη», ψέλλισα. «Αλλά τέτοιες ακολουθίες δεν συμβαίνουν, εγώ δεν θα τις ζήσω». Εξακολούθησες να με κοιτάς. Δεν έλεγες τίποτε, ήθελες να πω και άλλα. «Αν συμβεί, μα πώς, αφού είσαι δίπλα μου δεν γίνεται», ψέλλισα. «Και όμως! Είναι κύκλος η ζωή κι εσύ πρέπει να μάθεις να περπατάς και να απολαμβάνεις κάθε τόξο, κάθε ακτίνα, όλη την περίμετρο. Μόνο έτσι θα φτάσεις στο κέντρο σοφή και πλήρης, εμφορούμενη από το συναίσθημα πως έζησες. Θες τώρα να μπεις σε ένα κλουβί, να κολλήσεις σε αυτό το σημείο του κύκλου, για να βλέπεις και να απολαμβάνεις μόνο τον ήλιο. Ο κύκλος γυρίζει, τα χρώματα αλλάζουν επίσης. Μια σταγόνα μπλε μπογιάς να βάλω στο κίτρινο αυτή θα πρασινίσει, αν προσθέσω λευκό στο κόκκινο θα γίνει ροζ και σ’ αυτό το μωβ το θλιβερό ρίξω λίγο λευκό αυτό θα πάρει το χρώμα της ανεμώνης. Αν από την άλλη αφήσω τις μπογιές μου άνεργες αυτές θα αχρηστευτούν».
Και μέσα από τα λόγια σου έφτασα να μην ξέρω ποιος φόβος μου ήταν ο μεγαλύτερος∙ ο φόβος της εναλλαγής ή του απολιθώματος. Έτρεμα την ταλαιπωρία και το άγνωστο αλλά πλέον έτρεμα πιο πολύ το φόβο της πλεύσης σε στάσιμα νερά.
Σε αγκάλιασα και σου έσφιξα του χέρι. Έπειτα πήρα τις καρτέλες σου και τις πέταξα ψηλά. Κι εσύ χαμογέλασες. «Είμαι περήφανος», μου ψιθύρισες. 


Η Σωτηρία Βασιλείου γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1985. Είναι υποψήφια διδάκτωρ στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Είναι πτυχιούχος και διπλωματούχος του παραπάνω Τμήματος και συγγραφέας των μονογραφιών: 1. Μυθολογικές ερωτικές αρπαγές σε αρχαία ελληνικά αγγεία, Λευκωσία 2008∙ 2. Τα εγχειρίδια Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού, Λευκωσία 2009∙ 3. Το Ονομαστικόν στη Μακεδονία (1750-1900). Διαφωτισμός και Ονοματοδοσία, Θεσσαλονίκη 2012∙ 4. ΑΝΑΣΑΜΙΑ, Λευκωσία, 2013 και των επιστημονικών άρθρων (ενδεικτικά:) 1. «Το προσφυγικό ζήτημα μέσα από την εφημερίδα Φως της Θεσσαλονίκης (1922-1930)», Οι Πρόσφυγες στη Μακεδονία, Αθήνα, 2009∙ 2. «Τα δάνεια της Ελληνικής Επανάστασης», 1821 Η Γέννηση ενός Έθνους-Κράτους, Δ΄, ΣΚΑΙ, Αθήνα 2010. Επίσης, κείμενά της έχουν βραβευτεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας για το κείμενο!